Muzyka world od A o Z – Lucila Campos
Wielkie diwy muzyki world opuszczają ten ziemski padół. Najpierw zmarła Esma Redžepova. A kilka dni temu odeszła od nas Afroperuwianka, Lucila Campos, którą nazywano La Reina de las Polladas (pollada to narodowe danie peruwiańskie, ale termin ten odnosi się także do muzyki i tańca).
Clara Lucila Campos Marcial przyszła na świat stolicy Peru, Limie, w położonej niedaleko Pacyfiku dzielnicy Lance, nazywanej z racji zabudowy w stylu art deco Małym Miami Beach. Jej ojciec, Pedro Campos Ochoa, był działaczem kulturalnym, niezmordowanym strażnikiem wszystkiego tego, co afroperuwiańskie, a pochodził z innej stołecznej dzielnicy, San Luis de Cañete, gdzie większość mieszkańców stanowią potomkowie dawnych niewolników sprowadzonych z Afryki.
Dziewięcioletnia Lucila wygrała lokalny konkurs piosenki dla dzieci. W 1957 r. związała się na 10 lat z grupą Gente Morena de Pancho Fierro, by następnie zasilić szeregi Teatro y Danzas Negras del Perú, prowadzonego przez słynną Afroperuwiankę, Victorię Santa Cruz.
Punktem zwrotnym kariery Lucili Campos było spotkanie z Ronaldem Camposem (zbieżność nazwisk przypadkowa). To właśnie Campos założył swego czasu Perú Negro, zespół popularyzujący kulturę czarnych Peruwiańczyków. Lucila została w Perú Negro na 17 długich lat, biorąc w tym czasie udział nie tylko w nagrywaniu płyt, ale i w całych przedstawieniach, jak choćby w musicalu „La Tierra se Hizo Nuestra”.
W 1973 r. światło dzienne ujrzał pierwszy solowy album artystki, płyta „Toro Mata” („Byk zabija”). Tytułowe nagranie (zamieszczam je na dole wpisu) to zarazem najsłynniejszy utwór afroperuwiański wszech czasów. Powstał on na początku XX w., jako parodia europejskich walców, przy czym styl, w jakim jest śpiewany określa się w Peru, jako landó. Oprócz Lucili Campos „Toro Matę” wykonywały także inne gwiazdy afroperuano, w tym Caitro Soto, Eva Ayllón, czy obecna w zeszłym roku na Festiwalu Skrzyżowanie Kultur Susana Baca.
Z kolei 2 lata później, w 1975 r., Lucila zdobyła piosenką „Negrito Chinchivi” grand prix Festiwalu Arte Negro.
Lata 70. i 80. XX w. były złotym okresem popularności czarnej piosenkarki. Campos nagrała 11 płyt długogrających, zagrała setki koncertów na wszystkich kontynentach, a jej sława porównywalna była sukcesem medialnym Kubanki Celii Cruz, z którą zresztą łączyła ją przyjaźń. Bardzo dobrze wypadły wspólne nagrania Lucili z Óscarem Avilésem i Arturo „Zambo” Cavero.
W ostatnich latach życia Lucila Campos jeszcze bardziej zbliżyła się do Kościoła Katolickiego, aktywnie działając przy największej afroperuwiańskiej świątyni – Santuario y Monasterio de Las Nazarenas w Limie. Poza tym była lokalną działaczką kulturalną. Niestety, postępująca cukrzyca przykuła artystkę do łóżka (konieczna była amputacja nogi). Do tego doszedł jeszcze zabieg wstawienia rozrusznika serca.
Lucila Campos zmarła 12. grudnia 2016 r. W chwili śmierci miała 78 lat.
Lucila Campos
Pełne nazwisko: Clara Lucila Campos Marcial.
Ur. 16.08.1938 r. – Lima, Peru.
Zm. 12.12.2016 r. – Lima, Peru.
Dwukrotnie zamężna, 2 dzieci: córka Zoila i syn Pedro Guadelupe „Peter Ferrari” (ur. 1960).
Wybrane płyty: „Toro Mata” (1973), „Ritmo Negro: Con el conjunto de chocolate y su Eleggua” (1975), „¡¡¡ Que Tal… Trio !!!” (1980), „El Sabor de Lucila Campos” (1984), „Sabor…y más Sabor” (1988)
Ważniejsze utwory: „Toro Mata” (1973), „Samba Malató” (1974), „Negrito Chinchivi” (1975), „No Te He Dado Motivo” Óscarem Avilésem (1982), „El Mayoral”.
